بزن آتش
با هر نفست می‌رود از خویش جهانی بزن آتش
بزن آتش به تن مرده‌ی این هرزه خیابان دو سو تاریکی
پتکی شو و از بیخ بزن ریشه‌ی اهریمن شب را
بزن آتش
برن آتش که شفق می‌دمد از شعله‌ی روشنگر خورشید نگارت
بر چنگ بزن چنگی و باز آر صدا را
باز آر صدا را و به رقص آر تن معبد زانو زده در سوگ و عزا را...
در این روزگار پیر و فرسوده درماندگی،
تا بوده و هست،
فریاد دادخواهی گنجشک را پاسخ، سنگ است.
و بال زخمی و خونینش،
یادگار و نشان مظلومیت ابدی پرنده است
تاج خروس های سحر را بریده اند ،
در خاک کرده اند ،
از خاک ، رسته خرمن انبوه لاله ها .
ای باد ، گوش کن !
این لاله های خونین فریاد می کشند :
ـ بیداری ای سحر ؟
آیا هوای دیدن ما داری ای سحر ؟
این مثنوی حدیث پریشانی من است
بشنو که سوگنامه ویرانی من است
بشنو که سوگنامه ویرانی من است
.
.
.
.
گفتم مرو که تیره شود زندگانیم
با رفتنت به خاک سیه می نشانیم
گفتم مرو که تیره شود زندگانیم
با رفتنت به خاک سیه می نشانیم
گفتی زمین مجال رسیدن نمی دهد
بر چشم باز فرصت دیدن نمی دهد
بر چشم باز فرصت دیدن نمی دهد
وقتی نقاب محور یکرنگ بودن است
معیار مهرورزی مان سنگ بودن است
معیار مهرورزی مان سنگ بودن است
.
.
.
.
تا این برادران ریاکار زنده اند
این گرگ سیرتان جفاکار زنده اند
تا این برادران ریاکار زنده اند
این گرگ سیرتان جفاکار زنده اند
یعقوب درد میکشد و کور می شود
یوسف همیشه وصله ناجور می شود
یوسف همیشه وصله ناجور می شود
اینجا نقاب شیر به کفتار می زنند
منصور را هر آئینه بر دار می زنند
منصور را هر آئینه بر دار می زنند
اینجا کسی برای کسی "کس" نمی شود
حتی عقاب درخور کرکس نمی شود
حتی عقاب درخور کرکس نمی شود
جایی که سهم مرد به جز تازیانه نیست
حق با تو بود ماندنمان عاقلانه نیست
حق با تو بود ماندنمان عاقلانه نیست
مردم کشور من دیگر گرسنه نیستند،
آنها روزی چند وعده گول می خورند...
فریدون فرخزاد
بی حرمتي به ساحت خوبان قشنگ نيست
باور كنيد كه پاسخ آيينه سنگ نيست
سوگند مي خورم به مرام پرندگان
در عرف ما، سزاي پريدن تفنگ نيست.
ای غریبان سفر کرده کدامین غربت
بد تر از غربت مردان وطن، در وطن است؟
بد تر از غربت مردان وطن، در وطن است؟
ای همه گلهای از سرما کبود
خنده‌تان را که از لبها ربود؟
هرگز از مرگ نهراسیده ام
اگرچه دستانش از ابتذال شکننده تر بود
هراس من ـ باری ـ همه از مردن در سرزمینی ست
که مزد گورکن
از بهای آزادی آدمی
افزون باشد.
"گرگها خوب بدانند، در این ایل غریب
گر پدر مرد، تفنگ پدری هست هنوز
گرچه مردان قبیله همگی کشته شدند
توی گهواره چوبی پسری هست هنوز
آب اگر نیست نترسید، که در قافله مان
دل دریایی و چشمان تری هست هنوز"
کسی کو به هستی پر از جوش بود
به جان رهایی هم آغوش بود
دلیر نیاسوده سر بدار
جوانمرگ عاشق کیانوش بود
مراسم بزرگداشت سومین سالگرد پرواز کیانوش آسا (بزرگ نامیرای آسوده) امروز پنجشنبه بر سر مزار این عزیز در مزار شهدای کرمانشاه برگزار گردید. دوستان و یاران دبستانی کیانوش همراه با خانواده همیشه داغدارش بر سر مزار وی حاضر شدند و یادش را گرامی داشتند. اشک های مادر و خواهران و برادران کیانوش ، ناله های مادرش و چشم های اشکبار و اندوهبار اطرافیان نشانی از گذشت سه سال از وداع کیانوش نمی داد که داغش همیشه تازه است و نامش و یادش و راهش هرگز فراموش نخواهد شد.
بدون شک روزی جوشش خون کیانوش دامن قاتل بی رحمش را خواهد گرفت. او که در نگاه آخر کیانوش نخواند که مادری دلسوخته چشم به راهش است، خواهران و برادرانش به امید دیدار اویند و به ثمر نشستن زحمات شبانه روزیش. او که در چشمان کیانوش آرزوهای زیبایش را نخواند یعنی نخواست بخواند و بفهمد که این جوان چه سختیها و چه رنجها را تحمل کرده بود که به این مرتبه برسد و در اندیشه بود که به آرزوهای زیبایی که در سر داشت برای زندگیش، برای مادرش، برای خواهرانش و برای ایرانش جامه تحقق بپوشاند. او که بی رحمانه به چشمان کیانوش خیره شد و تیر خلاص را به سوی او و آرزوها و آرمانهایش نشانه گرفت. او که از انسانیت و آدمیت چیز نفهیمده و نخواهد فهمید. او که دستان کثیفش به خون هزار ان کیانوش آغشته است بی شک روزی این خونهای به ناحق ریخته، ناله های مادران، اشک و آه برادران وخواهران داغدار دامنش را خواهدگرفت و او را به دریایی غرق خواهد کرد که هیچ راه گریزی نداشته باشد. که خداوند خود وعده عذاب ظالمان و ستم پیشگان را داده است. کیانوش عزیز ملت فهمیده ایران نام تو را زنده نگه خواهد داشت و آنها که نمی دانند و در بی خبریند اگر بدانند که تو که بودی و چه کردی و چرا رفتی و چرا کشته شدی ، آنر وز سرزمین من نام تو را فریاد خواهد زد و آن روز خواهد آمد.
دشمن دیوار می کشد
این عابران خوب و ستم بر
نام ترا
این عابران ژنده نمی دانند
و این دریغ هست اما
روزی که خلق بداند
هر قطره قطره خون تو
محراب می شود ...
این خلق
نام بزرگ ترا
در هر سرود میهنی اش
آواز می دهد
کیانوش عزیز در قلب های ما تا ابد زنده ای. کیای جاویدان یاد و نام زیبایت بر بلندای افلاک ایران تا همیشه ماندگار است.
من
فرياد ناميراي خلقم
مرا بر دار بياويز
كه ميلادي دوباره خواهم داشت
دالانهاي كبود سرخ
ميعاد گاه هزاران شقايق نورس
در طلوع باورهاي حقيقي
در غروب شقاوتهاي بي فردا
مارا به سراي بودن فرامي خواند
مرا بردار بياويز
مرا بردار بياويز
من
دوباره زاده خواهم شد
درقلب طوفانهاي بي باك
درانعكاس رودخانه
وكهكشاني بي پايان
من
در شريان زمين
دوباره خواهم روئيد
من فرياد بي پرواي خلقم
مرا بر دار بياويز
مرابردار بياويز
فرياد ناميراي خلقم
مرا بر دار بياويز
كه ميلادي دوباره خواهم داشت
دالانهاي كبود سرخ
ميعاد گاه هزاران شقايق نورس
در طلوع باورهاي حقيقي
در غروب شقاوتهاي بي فردا
مارا به سراي بودن فرامي خواند
مرا بردار بياويز
مرا بردار بياويز
من
دوباره زاده خواهم شد
درقلب طوفانهاي بي باك
درانعكاس رودخانه
وكهكشاني بي پايان
من
در شريان زمين
دوباره خواهم روئيد
من فرياد بي پرواي خلقم
مرا بر دار بياويز
مرابردار بياويز
اين دار
پايان راه فرداي توست
وفرداي ما
ناميرا تر از هرروز
مي آيد
گیرم که در باورتان به خاک نشسته ام
و ساقه های جوانم از ضربه های تبرهایتان زخم دار است
با ریشه چه می کنید؟
گیرم که بر سر این باغ بنشسته در کمین پرنده اید
پرواز را علامت ممنوع می زنید
با جوجه های نشسته در آشیان چه می کنید؟
گیرم که می کشید
گیرم که می برید
گیرم که می زنید
با رویش ناگزیر جوانه چه می کنید؟
فریاد
خانه ام آتش گرفته ست ، آتشی جانسوز
هر طرف می سوزد این آتش
پرده ها و فرشها را ، تارشان با پود
من به هر سو می دوم گریان
در لهیب آتش پر دود
وز میان خنده هایم تلخ
و خروش گریه ام ناشاد
از دورن خسته ی سوزان
می کنم فریاد ، ای فریاد ! ی فریاد
خانه ام آتش گرفته ست ، آتشی بی رحم
همچنان می سوزد این آتش
نقشهایی را که من بستم به خون دل
بر سر و چشم در و دیوار
در شب رسوای بی ساحل
وای بر من ، سوزد و سوزد
غنچه هایی را که پروردم به دشواری
در دهان گود گلدانها
روزهای سخت بیماری
از فراز بامهاشان ، شاد
دشمنانم موذیانه خنده های فتحشان بر لب
بر من آتش به جان ناظر
در پناه این مشبک شب
من به هر سو می دوم ،گریان ازین بیداد
می کنم فریاد ، ای فریاد ! ای فریاد
وای بر من ، همچنان می سوزد این آتش
آنچه دارم یادگار و دفتر و دیوان
و آنچه دارد منظر و ایوان
من به دستان پر از تاول
این طرف را می کنم خاموش
وز لهیب آن روم از هوش
ز آندگر سو شعله برخیزد ، به گردش دود
تا سحرگاهان ، که می داند که بود من شود نابود
خفته اند این مهربان همسایگانم شاد در بستر
صبح از من مانده بر جا مشت خاکستر
وای ، ایا هیچ سر بر می کنند از خواب
مهربان همسایگانم از پی امداد ؟
سوزدم این آتش بیدادگر بنیاد
می کنم فریاد ، ای فریاد ! ای فریاد
هر طرف می سوزد این آتش
پرده ها و فرشها را ، تارشان با پود
من به هر سو می دوم گریان
در لهیب آتش پر دود
وز میان خنده هایم تلخ
و خروش گریه ام ناشاد
از دورن خسته ی سوزان
می کنم فریاد ، ای فریاد ! ی فریاد
خانه ام آتش گرفته ست ، آتشی بی رحم
همچنان می سوزد این آتش
نقشهایی را که من بستم به خون دل
بر سر و چشم در و دیوار
در شب رسوای بی ساحل
وای بر من ، سوزد و سوزد
غنچه هایی را که پروردم به دشواری
در دهان گود گلدانها
روزهای سخت بیماری
از فراز بامهاشان ، شاد
دشمنانم موذیانه خنده های فتحشان بر لب
بر من آتش به جان ناظر
در پناه این مشبک شب
من به هر سو می دوم ،گریان ازین بیداد
می کنم فریاد ، ای فریاد ! ای فریاد
وای بر من ، همچنان می سوزد این آتش
آنچه دارم یادگار و دفتر و دیوان
و آنچه دارد منظر و ایوان
من به دستان پر از تاول
این طرف را می کنم خاموش
وز لهیب آن روم از هوش
ز آندگر سو شعله برخیزد ، به گردش دود
تا سحرگاهان ، که می داند که بود من شود نابود
خفته اند این مهربان همسایگانم شاد در بستر
صبح از من مانده بر جا مشت خاکستر
وای ، ایا هیچ سر بر می کنند از خواب
مهربان همسایگانم از پی امداد ؟
سوزدم این آتش بیدادگر بنیاد
می کنم فریاد ، ای فریاد ! ای فریاد
ای فریاد
قتل شقايق
در ديار ما شقايق می کشند
شب پرستان صبح صادق می کشند
زانکه خود بيگانه با عشقند و مهر
صبح معشوق و شب عاشق می کشند
ترس و وحشت عقلشان را در ربود
لاجرم ياران سابق می کشند
بهر زخم اندر پی مرهم نی‌اند
خود طبيب نيک حاذق می کشند
در هراس از حرکت کشتی عدل
خشمگين، باد موافق می کشند
قاتلان شادان و مقتولان به خاک
رهزده را جای سارق می کشند
با که بايد گفت اين وضع عجيب
يار لايق جای فاسق می کشند
قلبها خون شد سپيده تا گفت
در ديار ما شقايق می کشند
شب پرستان صبح صادق می کشند
زانکه خود بيگانه با عشقند و مهر
صبح معشوق و شب عاشق می کشند
ترس و وحشت عقلشان را در ربود
لاجرم ياران سابق می کشند
بهر زخم اندر پی مرهم نی‌اند
خود طبيب نيک حاذق می کشند
در هراس از حرکت کشتی عدل
خشمگين، باد موافق می کشند
قاتلان شادان و مقتولان به خاک
رهزده را جای سارق می کشند
با که بايد گفت اين وضع عجيب
يار لايق جای فاسق می کشند
قلبها خون شد سپيده تا گفت
در ديار ما شقايق می کشند
ای خزان‌های خزنده، در عروق سبز باغ!
کاین‌چنین سرسبزی ما پایکوبان شماست
از تبارِ دیگریم و از بهارِ دیگریم
می‌شویم آغاز ازآنجایی که پایانِ شماست
آن عاشقان شرزه كه با شب نزيستند
رفتند و شهر خفته ندانست كيستند
فريادشان تموج شط حيات بود
چون آذرخش در سخن خويش زيستند
مرغان پر گشوده ي طوفان كه روز مرگ
دريا و موج و صخره بر ايشان گريستند
مي گفتي اي عزيز ! سترون شده ست خاك
اينك ببين برابر چشم تو چيستند
هر صبح و شب به غارت طوفان روند و باز
باز آخرين شقايق اين باغ نيستند
ايران نگاه کن
ايران نگاه کن اين جنگل است
که ناباورانه مي رويد
بعد از حريق هاي پياپي
ايران نگاه کن
جنگل هنوز پر ز تپش ايستاده است
با گيسواني درهم و رنگين
با دست هاي از جوانه و از گل
ايران نگاه کن نگاه کن نگاه
ايران نگاه کن دامان خاک جنگل
آنک هزار دانه شکفته
اينک هزار مشت فشرده
من عاشقانه رويش اين نسل تازه را
در واژه واژه شعر و ترانه ام تصوير مي کنم
من مرگ را به ترس
ترس را به خشم
خشم را به عشق سپردم
عشق را کنون با خود ميان درياي جنگل بردم
من در کنار ياران
فرياد با هزاران
ايران نگاه کن...ايران نگاه کن...ايران نگاه کن
تاريخ : 21 / 3 / 1391برچسب:ابران نگاه کن, | نویسنده : یار دبستانی|
افسانه عشق و جنون ٫ رفته ز خاطر تاکنون
آن تک سوار قصه ها ٫ با اسب خود شد واژگون
بس عهدها بشکسته شد ٫ ديگر خدا هم خسته شد
در کارزار زندگی ٫ بازوی مردان بسته شد
ای چرخ افسونت چه شد؟
الوند و سيحونت چه شد؟
بر تنب كوچك تا ارس
کاوه فريدونت چه شد؟
صف را طلايه دار كو؟
آن نقطه پرگار كو؟
در شهر آزادي ،دري،
بر قامت ديوار كو؟
شهنامه خاني دير شد ٫ سيمرغ در زنجير شد
آرش، كماندار زمان ٫ آماج زخم تير شد
فريادها بر باد شد ٫ فرياد زير آب شد
ارابه‌ی سردار عشق ٫ افسانه اي در خواب شد
صبح
دگر صبح است و پایان شب تار است
دگر صبح است و بیداری سزاوار است
دگر خورشید از پشت بلندی ها نمودار است
دگر صبح است
دگر از سوز و سرمای شب تاریک ، تن هامان نمی لرزد
دگر افسرده طفل پابرهنه ، از زبان ما در شب ها نمی ترسد
دگر شمع امید ما چو خورشیدی نمایان است
دگر صبح است
کنون شب زنده داران صبح گردیده
نخوابید ، جنگ در پیش است
کنون ای رهروان حق ، شب تاریک معدوم است
سفیدی حکم و در دادگاهش هر سیاهی خرد و محکوم است
کنون باید که برخیزیم و خون دشمنان تا پای جان ریزیم
دگر وقت قیام است و قیامی بر علیه دشمنان است
سزای حق کشان در چوبه ی دار است
و ما باید که برخیزیم
دگر صبح است
چنان کاوه درفش کاویانی را به روی دوش اندازیم
جهان ظلم را از ریشه سوزانده ، جهان دیگری سازیم
دگر صبح است
دگر صبح است و مردم را کنون برخاستن شاید
نهال دشمنان را تیغ ها باید
که از بن بشکند ، نابودشان سازد
اگر گرگی نظر دارد که میشی را بیازارد
قوی چوپان بباید نیش او ببندد
اگر غفلت کند او خود گنه کار است
دگر صبح است
دگر هر شخص بیکاری در این دنیای ما خوار است
و این افسردگی ، ناراحتی ، عار است
دگر صبح است و ما باید برافروزیم آتش را
بسوزانیم دشمن را
که شاید همره دودش رود بر آسمان شیطان
و یا همراه بادی او شود دور از زمین ها
دگر صبح است
دگر روز تبه کاران به مثل نیمه شب تار است
آمار
وب سایت: