تا کِی‌‌ْ
به خواب خویش آرامیم ؟...
ای کاش‌‌ْ هیچ‌گاه نیارامیم !!...
ظالم‌‌ْ به ظلم ِ خویش در افکــَـنــَد
من و ما را ...؛
چرا که اینگونه بوده است روال‌‌ْ ،
ظلمت به نور چیره شود به هر منوال‌‌ْ ؛
باشد ْ
لب‌‌ْ در سکوت، آرام‌تر ْ
برآماسد ْ ،
چون‌‌ْ چرکین‌گلوی ِ در آماج ِ بغض‌ها مسدود‌‌ْ !... ؛
• یک نکته در سر ِ من‌‌ْ
بـاز ْ پیچ می‌خورد:
نکند‌‌ْ سکوت ِ دوخته بر لبان ِ خشک‌‌ْ،
رنج ِ دگر‌‌ْ به رنج‌های ِ دگرتر‌‌ْ
بیافزاید ؟...
ــ آیا به یاد دارید‌‌ْ :
آن روزگار ِ تلخ‌تر از زهر را ْ
که شیرین‌تر‌‌ْ از عسل‌‌ْ شده است‌‌ْ
اکنون‌‌ْ به کام‌مان‌‌ْ ؟!... ــ
چقدر دیر شده است‌‌ْ ...
چقدر دور ؛
که حال‌‌ْ
خنده‌ی ِ مصنوعی ِ بر لب‌‌ْ سوار ْ
هیچ‌‌ْ دردی را نشد درمان‌‌ْ ؛
هوار‌‌ْ !...
چقدر سخت است ْ
که آفتاب‌‌ْ،
زبانه کشد‌‌ْ تن و جان‌اش‌‌ْ
فراز ِ آتش ِ سوزان ِ شیون ِ هر‌‌ْ سار‌‌ْ !
چقدر تلخ است ْ
بر بلند ِ طاق ِ هر بُن‌بست ْ
باشد ستاره‌ای‌‌ْ
به آه ِ سرد ِ وجودم
حسادت‌اش بشود !...
⊹ ⊹ ⊹•⊹ ⊹ ⊹
باشد ْ
دگر آرزو به دل مانیم‌‌ْ
چون دل‌هایی‌‌ْ
که به هم‌‌ْ
پیوند نخوردند‌‌ْ ؛
باشد ْ
خود را به اندک‌‌ْ ،
همیشه راضی داریم‌‌ْ
چون‌‌ْ حکم‌‌ْ چنین راندند ْ
و گردن‌ها ْ
چُنین خود‌‌ْ ،
به ذلت نهادیم‌‌ْ !... ؛
باشد ْ
چنان‌که: «خود کرده را تدبیر نیست!»
افسوس‌‌ْ
یک تن‌‌ْ ـ حتی ـ
در‌‌ْ آمد شدنی‌‌ْ :
عُصیان نکرد‌‌ْ (!)
آن‌چنان‌‌ْ آسوده برتافت ْ
کنار آمد ْ
که خوابیـد ْ که خوابیــد ْ که خوابیـــد ْ‌‌ْ ؛
آن دَم
که دست‌ها می‌دید ْ
به خون ِ یکدگر‌‌ْ آغشته‌ست‌‌ْ !...
شاید که کاسه‌ای‌‌ْ ،
بلعییده ْ
نیم‌کاسه‌ای‌‌ْ تَرَک خُرده‌‌ْ
این‌چُنین‌‌ْ که مَدهوش‌ایم‌‌ْ ؛
یا شاید ْ
که کلاهی‌‌ْ بزرگ‌تر‌‌ْ ـ حتی ـ
بر سر نهاده‌ایم‌‌ْ ،
که خاموش‌ایم‌‌ْ !...
ــ این ”سکوت ِ تلخ‌‌ْ“ دیگر چیست؟
ــ شاید، یادگاری‌ست !!...
***********
پی‌نوشت:
• وآی‌‌ْ از این ”خانه ْ “
• وآی‌‌ْ از این‌‌ْ ”به سوگ‌‌ْ خفته‌‌ْ کاشانه ْ “
• وآی‌‌ْ از آستان ِ درش‌‌ْ ، که کوبه ندارد ْ !...
من‌‌ْ ”باید“ به جایی بیاندیشم‌‌ْ که اندیشه‌هایم‌‌ْ را نخوابانند ْ !...
آخر ْ این ”خانه ْ“ دیگر آرامش ِ ”دیروز“ را ندارد ْ ...
* این‌‌ْ کبود‌‌ْ آسمان‌‌ْ ، تا همیشه‌‌ْ کبود نمی‌ماند‌‌ْ !... *
سهیل هدایت
منبع:www.titbit.blogsky.com
نظرات شما عزیزان:
آمار
وب سایت: